Αγάπη τι δύσκολο πράγμα… Είναι ή μήπως εμείς την κάνουμε να φαίνεται έτσι και τελικά είναι ότι πιο απλό και πιο όμορφο υπάρχει στον συναισθηματικό μας κόσμο…;

Πολλοί είναι αυτοί που καταστράφηκαν από την αγάπη, άλλοι πάλι μεγαλούργησαν…. Η ιστορία γεμάτη παραδείγματα, ποιητές και λογοτέχνες την εξύμνησαν στον έσχατο βαθμό, καλλιτέχνες προσπάθησαν να την αποτυπώσουν σε καμβάδες και γλυπτά… Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό στοιχείο, είτε λάτρεψαν είτε μίσησαν μέχρι θανάτου το άτομο που είχαν αγαπήσει.

Οι αρχαίοι Έλληνες την είχαν θεό… “έρως ανίκατε μάχαν”! Η Αφροδίτη με το φτερωτό θεό προκάλεσαν την καταστροφή της Τροίας. Η αγάπη σε μια γυναίκα οδήγησε σε πόλεμο δύο λαούς. Δύο έπη και πόσα ακόμη γράφτηκαν για τα δεινά που προκάλεσε ο έρωτας, η αγάπη.

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αυτοκτόνησαν για την αγάπη τους. Το Τέρας την ζητούσε απεγνωσμένα για να βρει τον πραγματικό του εαυτό, την αληθινή του όψη. Ένα φιλί αληθινής αγάπης ξύπνησε την Ωραία Κοιμωμένη…

Θα έλεγε κανείς ότι ωραία είναι τα παραμύθια αρκεί να τα πιστεύει κανείς. Μήπως όμως και η πραγματικότητά μας είναι ένα παραμύθι που το γράφουμε εμείς και φταίμε γιατί περιμένουμε να δούμε πρώτα τι θα πει ο κόσμος;

Οι άνθρωποι χάθηκαν σε μια στείρα πραγματικότητα, εγκλωβίστηκαν σε ένα life style αδιάφορου και αδιάκοπου φαίνεσθαι, με έναν ανύπαρκτο συναισθηματικό κόσμο. Γίναμε ρομπότ στην εποχή της τεχνολογίας. Ένα καινούριο τηλέφωνο μας συγκινεί περισσότερο από ένα «σ΄αγαπώ».

Διαλέγουμε και επιβάλουμε στον εαυτό μας να αγαπήσει αυτόν που «ταιριάζει» στη ζωή μας, ο πάλαι ποτέ «άνθρωπός» μας έχει γίνει ένα αξεσουάρ στην εξωτερική μας εμφάνιση. Η αγάπη και οι σχέσεις είναι θύματα του καταναλωτισμού και του τρόπου ζωής που θέλουμε.

Αγαπάμε και δημιουργούμε σχέσεις γιατί έτσι πρέπει. Και βγαίνουμε πολύ εύκολα από αυτές γιατί πέρασε η περίοδος της ζωής μας που μας ταίριαζε. Οι άνθρωποι καταλήγουν άγνωστοι ακόμη και μέσα σε ένα γάμο.

Έχουν καταφέρει και μας έχουν πείσει ότι για όλα φταίει η κρίση, η χειραφέτηση των γυναικών, η καριέρα. Ισχύει;

Ίσως σε κάποιο βαθμό, όχι όμως τελείως. Την καχυποψία, την αδιαφορία, τον κλινικά νεκρό συναισθηματικό κόσμο δεν τον υπολόγισε ποτέ κανείς… Δεν αγαπάμε πια τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας με την καρδιά. Τον αγαπάμε από συμφέρον. Συμφωνούμε με τις ρομαντικές ταινίες, τα μυθιστορήματα αλλά διστάζουμε να εφαρμόσουμε το μεγαλείο συναισθημάτων των ηρώων τους.

Αρνούμαστε να ψάξουμε μέσα μας τί έχουμε πραγματικά ανάγκη. Η καθημερινότητα μας έχει αναγκάσει να θεωρούμε σαν την ιδανική διέξοδο ικανοποίησης του ανικανοποίητου τη μοναξιά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το κενό το καλύπτουμε πολλές φορές με μια υπερβολική αγάπη και δέσιμο με τα κατοικίδιά μας ή με έναν τρελό καταναλωτισμό, που το μόνο που ικανοποιεί είναι την ανάγκη να αγαπήσει κάποιος εμάς αλλά αφού δεν τον βρίσκουμε κρυβόμαστε πίσω από μια φρικτή εκδήλωσης αγάπης προς τον εαυτό μας από εμάς τους ίδιους…

Δυστυχώς το ταβάνι ποτέ δε θα μας αγαπήσει ούτε θα μας μιλήσει ποτέ! Η ζωή είναι τόσο μικρή, σαν ένα πρωινό όνειρο που όταν καταφέρουμε να ξυπνήσουμε διαπιστώνουμε ότι δεν κράτησε παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα…

 Γράφει η  Αφροδίτη Αρβανιτίδου, εκπαιδευτικός