Της Νόρας Κοντοστεργίου, Ψυχολόγου, ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπεύτριας

Η φιλία είναι μία επιλογή που όταν την κάνουμε, μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ολοκληρωμένοι πιο ικανοί, πιο αποδεκτοί και φυσικά πιο αγαπητοί.

Με τους φίλους μας μοιραζόμαστε τις καλές και κακές στιγμές της ζωής μας τους εκμυστηρευόμαστε τις κρυφές σκέψεις μας και τις περισσότερες φορές περιμένουμε την αποδοχή τους και την επιβεβαίωση ότι κάνουμε το σωστό.

Τι γίνεται όμως όταν  εκείνοι αντί να μας στηρίξουν ή και να μας δικαιώσουν μας κρίνουν  και μας αποδοκιμάζουν;

Γιατί κρίνουμε τους φίλους μας;

Οι φίλοι μας αποτελούν προεκτάσεις του εαυτού μας, τους επιλέγουμε και μας επιλέγουν γιατί έτσι εκφράζονται σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο κομμάτια του εαυτού μας. Νιώθουμε συνδεδεμένοι μαζί τους γιατί καθρεφτίζουν εμάς και το ψυχισμό μας.

Είναι απολύτως φυσιολογικό να μας κρίνουν και να τους κρίνουμε, εφόσον κάτι τέτοιο γίνεται με αγάπη, με σεβασμό και με ευαισθησία στα αμφότερα συναισθήματα. Σκοπός της κρίσης μας θα έπρεπε να είναι η βοήθεια, αν αυτό μας έχει ζητηθεί και καλύτερη κατανόηση του ζητήματος που τέθηκε.

Συχνά παρασυρόμαστε από συναισθήματα πάθους και όταν κρίνουμε τους φίλους μας απλά προβάλουμε δικά μας άλυτα ζητήματα που εμάς προσωπικά μας εκνευρίζουν και μας ταλαιπωρούν. Έτσι πολλές φορές οι φίλοι μας δυστυχώς γίνονται θύματα των δικών μας προβολών και η κρίση μας κάθε άλλο παρά  αντικειμενική είναι.

 Όμως αυτή είναι μια συνηθισμένη συμπεριφορά και δεν μπορούμε να την αποκλείσουμε από μια φιλία. Όσο πιο στέρεη και δυνατή είναι μια σχέση φιλίας τόσο πιο ανοιχτή θα είναι στο μοίρασμα και δυσάρεστων και ενοχλητικών ή ακόμα και αρνητικών  συναισθημάτων και κρίσεων.

Όπως κάθε αληθινή σχέση δικαιούται κρίσεις, επικρίσεις αλλά και πολλή αγάπη, κατανόηση και αυθεντικότητα.