«Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που ‘ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.»

– Οδυσσέας Ελύτης, «Γυμνός, Ιούλιο Μήνα»

Όταν ξεκίνησα να διδάσκω πρακτικές και εργαλεία ευζωίας, στο πλαίσιο εταιρικών προγραμμάτων υγείας και ενίσχυσης της απόδοσης, ήρθα αντιμέτωπη με μια παράξενη εμπειρία που μου προκάλεσε αρχικά αναστάτωση και έκπληξη.

Ανεβαίνοντας στο βάθρο και καθώς άρχιζα να εξηγώ ένα-ένα τα τεράστια πλεονεκτήματα και οφέλη από την σταθερή και επαλαμβανόμενη ενσωμάτωση πρακτικών ευζωίας όπως η άσκηση, ο διαλογισμός και η αναπνοή στο καθημερινό μας πρόγραμμα και ειδικά νωρίς το πρωί, στο ξεκίνημα της ημέρας, άρχισα να «πιάνω» στον αέρα καχύποπτα, κεκαλυμμένα, ωστόσο ξεκάθαρα εχθρικά και κακόβουλα βλέμματα και σήματα που προερχόταν από το ακροατήριο.

Κάποιοι άκουγαν με εμφανή αποστασιοποίηση, αδιαφορία και βαρεμάρα, κάποιοι με πραγματικό ενδιαφέρον, κάποιοι ήταν έτοιμοι να σηκωθούν και να με πιάσουν κυριολεκτικά από το λαιμό. Μέσα από μάτια τους και την αύρα τους, οι λέξεις που δεν τόλμαγαν να εκφραστούν φανερά ψιθύριζαν με αγανάκτηση: «ποια νομίζεις πως είσαι που ήρθες εδώ να μου κάνεις μάθημα πώς να ζω» «τι ξέρεις εσύ κυρία μου για τη ζωή μου, τι περνάω για να φθάσω καθημερινά στο γραφείο, πόση πίεση δέχομαι ήδη να βγάλω πέρα μια δουλειά που δεν αγαπώ, μια ζωή που δεν αγαπώ», «τι άλλο θέλετε από εμένα, πόσο άλλο πρέπει να πιεστώ να αποδώσω, δεν φθάνουν ήδη όλα όσα μου έχετε πετάξει στο κεφάλι και θέλετε δήθεν να με μάθετε τι άλλο παραπάνω πρέπει να κάνω», «δεν φθάνουν όσα ήδη κάνω που είμαι μητέρα, σύζυγος, εργάζομαι, ξεμένω πάντα από δυνάμεις πριν ακόμα ξυπνήσω και κανείς δεν νοιάζεται, ποτέ ότι κάνω ως δεν σας φαίνεται αρκετό».

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ιδέα μου, μετά όμως συνειδητοποίησα πως υπήρχε μια σθεναρή ενεργειακή αντίσταση που παρεμπόδιζε την ενέργεια που προσπαθούσα να μεταδώσω και δεν επέτρεπε να περάσει οτιδήποτε στο ενεργειακό πεδίο των συμμετεχόντων. Πυροδοτούσα με την παρουσία μου το συσσωρευμένο θυμό και τη ματαίωση που κουβαλούσαν βαθιά μέσα στο Είναι τους και δεν επιτρεπόταν να το εκφράσουν και αυτό απέτρεπε τη δεκτικότητα τους στη διδασκαλία, με αποτέλεσμα να μην δημιουργείται μεταξύ μας καμία ενεργειακή σύνδεση γνώσης και ανταλλαγής, τόσο σε λεκτικό όσο και σε μη λεκτικό επίπεδο.

Θα μπορούσα ίσως να αγνοήσω τα σήματα αρνητικότητας που απεγνωσμένα εξέπεμπαν και να συνεχίσω το παραμύθι μου, να παίξω το ρόλο μου και να εισπράξω την αμοιβή μου και να φύγω. Άλλωστε ήταν η δική τους ζωή, δεν με αφορούσε.

Στάθηκα για μια στιγμή και σώπασα: διερωτήθηκα αν η ζωή τους με αφορά και κατά κάποιο τρόπο και ως δια μαγείας ένιωσα εμφατικά και με πάσα βεβαιότητα ότι φυσικά και με αφορά.

Αισθάνθηκα μια αίσθηση ήρεμης ανθρώπινης αλληλεγγύης, ο συναισθηματικός πόνος που εξέπεμπαν άγγιζε και κατά κάποιο τρόπο ενεργοποιούσε και το δικό μου σιωπηλό πόνο, τις δικές μου ματαιώσεις, τη δική μου πολύχρονη, συσσωρευμένη αγανάκτηση. Ένιωσα τότε αυτόματα μόλις απλά αναγνώρισα και αποδέχθηκα το δικαίωμα τους να αγανακτούν, δημιουργήθηκε μια γαλήνια ησυχία στο χώρο.

Μετρηθήκαμε ήρεμα με τα βλέμματα, κατάλαβαν ότι τους τους σέβομαι, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν τους φοβάμαι και εισέπραξα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Και δεν είπα το ποίημα μου, δεν έπαιξα το ρόλο μου, σταμάτησα κάθε ομιλία, έστρωσα κάτω τα στρώματα και ξεκίνησα να καθοδηγώ απλές ασκήσεις και αναπνοές, τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα πιο εξειδικευμένο, τίποτα πιο fancy, τίποτα που δεν είχαν ξαναδεί ή δεν είχαν ξανακούσει ακόμα και στο πρόγραμμα γυμναστικής του Γυμνασίου.

Δημιούργησα συνειδητά τις προϋποθέσεις για να εκφραστούν αυτά τα τοξικά ανείπωτα, άρχισα απλά να δημιουργώ μέσα από τις πρακτικές χώρο έκφρασης και εκδήλωσης, χωρίς ζητούμενα, επιβράβευση, αποδοκιμασία ή προϋποθέσεις και τότε ξεκίνησε να συμβαίνει κάτι μαγικό: αφέθηκαν. Μέσα από τις κάμψεις, τις διπλώσεις, τις φαινομενικές έσω και έξω στροφές του σώματος άνοιξαν οι στρόφιγγες του νου. Χαλάρωσαν με τις αναπνοές οι αντιστάσεις στο κοιλιακό διάφραγμα που αγωνιωδώς κρατούσαν τον έλεγχο, έπεσαν οι μάσκες του πόνου γύρω από τα μάτια, το πηγούνι και τα χείλη. Άρχισαν να ρέουν σαν λάβα καυτή τα συναισθήματα και όπως το σώμα έστριβε, έστριβαν, όπως το σώμα έρεε, έρεαν, όπως το σώμα διπλωνόταν, συνταρασσόταν, άνοιγε, έκλεινε, κρυβόταν, αποσυρόταν ακολουθούσαν μαζί σαν φίλοι ή τουλάχιστον όχι σαν εχθροί.

Παρακολουθούσα μαγεμένη τη διαδικασία να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου μέχρι που επήλθε για όλους η λύτρωση: ξάπλωσαν στο στρώμα, έκλεισαν για λίγο- που φάνηκε σαν για πάντα- τα μάτια και αφέθηκαν απλά βιώσουν τη Παρουσία μέσα τους. Και μετά όταν σηκώθηκαν μπορούσαν πια να ακούσουν για λίγο, έγιναν κάπως πιο δεκτικοί που απλά ένιωσαν ότι υπήρξε κάποιος που απλά σεβάστηκε την εσωτερική τους κατάσταση και δεν μπήκε καν στη διαδικασία να τους κάνει να μπουκώσουν με το ζόρι-μαζί με όλα τα άλλα που καταπίνουν καθημερινά- το διαλογισμό και την αναθεματισμένη γιόγκα.

Αυτή η στιγμή αποτέλεσε μια στιγμή ορόσημο τόσο για εκείνους, όσο και για εμένα. Συνειδητοποίησα πως η πρώτη ερώτηση που οφείλεις να κάνεις κάθε ημέρα στον Εαυτό σου όταν ξυπνάς το πρωί είναι: «Παράγει Εκπλήρωση η Ζωή μου καθώς και οι επιλογές μου σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μου σήμερα;» Αν η απάντηση παραμένει επαναλαμβανόμενα όχι για μακρό χρονικό διάστημα, έχει έρθει η ώρα κάτι να αλλάξεις.

Συνειδητοποίησα πόσο παραμορφωμένη και εκτός πραγματικότητας εικόνα έχουμε μερικές για την Αυτογνωσία και την Πνευματικότητα και πόσο λανθασμένα και παραπλανητικά κάνουμε χρήση των εργαλείων και των πρακτικών εναρμόνισης που μας έχουν δοθεί και με ιερότητα κληροδοτηθεί, κακοποιώντας και σε καμία περίπτωση θεραπεύοντας το Είναι μας, τον ίδιο τον Εαυτό μας. Με πραγματικό σεβασμό προς όλα τα συστήματα, τους αναζητητές, τους σκεπτόμενους, σε τελική βάση τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους σαν και εμένα, νιώθω πραγματικά πως από ένα σημείο και μετά η Αυτογνωσία που δεν παράγει Εκπλήρωση, καταντά Θλίψη, Καταφυγή, Απόδραση και Υπαρξιακό Δεκανίκι.

Όταν η Γιόγκα, η αναπνοή, η διατροφή, η μελέτη, ο αναστοχασμός, η μαθητεία, ο διαλογισμός χρησιμοποιούνται για να συνεχίσεις να αντέχεις μια θλιμμένη και αταίριαστη σε εσένα ζωή, ένα επάγγελμα που δεν σε εκφράζει, μια καθημερινότητα που δεν σε εκπληρώνει, ένα περιβάλλον που δεν σε εμπνέει, συνεργάτες, φίλους και συντρόφους με τους οποίους ούτε συμπλέεις, ούτε ταιριάζεις, τότε φρονώ πως είναι σαν να παίρνεις ένα «υγιεινό» αλλά εξίσου ή –διατηρώ μια επιφύλαξη– ακόμα πιο επικίνδυνο lexotanil. Εκεί που άλλος άνθρωπος για να πνίξει τη θλίψη του ή τη ματαίωση του το ρίχνει στο αλκοόλ, στα γλυκά, στα burgers, ή βλέπει μονοκοπανιά 25 seasons στο Netflix σε ένα βράδυ ή ανεβοκατεβαίνει μανιωδώς πίστες στον Παρνασσό ή τα σπάει στα μπουζούκια κάθε βράδυ ή μπαίνει στο γραφείο ξημερώνοντας και φεύγει όταν έχει βραδιάσει ή κάνει τη μια εξωσυζυγική σχέση μετά την άλλη για να αντιπαρέλθει τη μιζέρια μιας ζωής που την υπομένει σιωπηλά κάθε ημέρα δίχως να του ταιριάζει, εσύ ο φωτισμένος, πνευματικός, vegan, υγιεινιστής, οικολόγος, διαλογιστής, εναλλακτικός τι ακριβώς κάνεις;

Αντί να ναρκώνεσαι, να βυθίζεσαι στο κενό, στην ανυπαρξία του να μην σκέφτεσαι, να μην αντιμετωπίσεις τα καθημερινά σου αδιέξοδα με ουσίες, σοκολάτα, αλκοόλ, σεξ, shopping, ταξίδια, βόλτες και εντυπώσεις, «κουμπώνεις» εναλλακτικά με Pilates, aerial yoga, ρεφλεξολογία, αστρολογία, εξαντλητικές detox δίαιτες, υπερβατικό διαλογισμό, βότανα, βελονισμό και ότι άλλο αδηφάγα σπεύδεις μέσα στην απόγνωση σου να καταναλώσεις. Μήπως γιατρευτείς, μήπως σταματήσεις έστω και για λίγο να υποφέρεις, μήπως θυμηθείς πόσο αβίαστα κυλούσε κάποτε που απλά υπήρχες, έπαιζες και ονειρευόσουν η ζωή και πως πόσο αδιάκοπα βαρύ και θλιβερό φορτίο έχει τώρα καταντήσει.

Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν τουλάχιστον πνίγεις το βάρος σου σε καταστροφικές για το σώμα σου και την υγεία σου συνήθειες, κάποια στιγμή θα σου χτυπήσει το καμπανάκι. Θα ανέβει η χοληστερίνη στα ύψη, θα ανέβει η αρτηριακή πίεση, θα αρχίσουν οι πονοκέφαλοι, μπορεί οι αρτηρίες σου να φράξουν τόσο πολύ από την κατάχρηση που να προκαλέσουν έμφραγμα του μυοκαρδίου ή να διαγνωσθείς με αρχικό στάδιο καρκίνου στο στήθος ή το ήπαρ σου να κάνει λιπώδη διήθηση. Θα έρθει κάποιο σοκ να σε ταρακουνήσει, να σε ταράξει ώστε να καταλάβεις ότι εγκληματείς υπό ένα τρόπο κατά της ζωής σου, παραβιάζεις την αρμονία της Φύσης που σε έπλασε, μέσα σου, και αργά ή γρήγορα θα κληθείς να αντιμετωπίσεις τη συνέπειες.

Με την «υγιεινή» καταπίεση η διαδικασία είναι πιο ύπουλη, πιο βασανιστική, πιο αργή, ομιχλώδης, παίρνει συνήθως πολύ περισσότερο χρόνο να συνειδητοποιήσεις ότι αργά αλλά σταθερά υποσκάπτεις και πάλι την υγεία σου, την αδιαπραγμάτευτη βάση Εκπλήρωσης μέσα από την οποία θα έπρεπε να εκπορεύεται η Ζωή σου. Και στεγνώνεις, διεκπεραιώνεις, είσαι σε καθεστώς υποτέλειας, βρίσκεσαι υπό της Ζωής, δεν συμπορεύεσαι, ούτε και εναρμονίζεσαι με τη ροή της. Και ενώ νομίζεις πως είσαι στο σωστό δρόμο, κάποιες φορές αισθάνεσαι μια αδιόρατη θλίψη.

Στην αρχή κάποιες μέρες αισθάνεσαι τα πόδια σου βαριά σαν να έχεις γεράσει, και μετά από λίγο καιρό νιώθεις κάθε μέρα βαρύς, άκεφος και άτονος, αδιάφορος βασικά. Κοιτάς το πρόσωπο σου στον καθρέπτη και είναι στα αλήθεια σαν να έχεις γεράσει. Και τότε λες, είναι που δεν τρώω αρκετές τροφές με προβιταμίνη B12, ναι αυτό φταίει. Είναι που δεν πειθαρχώ να σηκωθώ ακόμα πιο νωρίς στις 05.30 το πρωί να κάνω όλες τις αναπνευστικές ασκήσεις που μου έχουν δείξει, ναι σίγουρα αυτό είναι που φταίει. Είναι που δεν έχω απόλυτη πειθαρχία και που και που βάζω στον καφέ μου μια φορά το μήνα μισή κουταλιά ζάχαρη, τώρα κατάλαβα αυτό είναι που μου διαλύει την ισορροπία πρέπει να κόψω τη ζάχαρη τελείως.

Και για λίγο καιρό μπαίνεις εντατικά σε πρόγραμμα, τα κάνεις όλα με θρησκευτική ευλάβεια, ακριβώς όπως σου τα έχουν πει και σου τα έχουν δείξει. Και πρόσκαιρα νιώθεις καλύτερα. Και -εύρηκα- αναφωνείς σαν το μεγάλο μαθηματικό και φιλόσοφο Αρχιμήδη, αυτό ήταν που έφταιγε τελικά, που μια φορά το μήνα που έτρωγα μισή κουταλιά καστανή ζάχαρη ή που έκανα 1,5 κύκλο λιγότερη εναλλακτική αναπνοή όταν ξυπνούσα το πρωί.

Και ξαφνικά μια μέρα στην τάξη της γιόγκα σε μια μισή σπονδυλική στροφή, άξαφνα αρχίζει από το πουθενά να κυλά ένα δάκρυ που πάει να μετατραπεί σε λυγμό, σε σπαραγμό αλλά αμέσως το πνίγεις, σκουπίζεις ενοχικά τα μάτια μην σε πάρεις κανένας χαμπάρι και πει «ποια είναι αυτή η ηλίθια που κλαίει σαν μωρό μέσα παιδί στην τάξη;». Εμφανίζεται πάλι από το πουθενά η κατρακύλα σου και σου χαμογελάει σαρδόνια και εμφατικά κατάμουτρα.

Τότε συνήθως είναι που απευθύνεσαι στον ειδικό, το δάσκαλο σου της γιόγκα, το διατροφολόγο, το βελονιστή, τον ομοιοπαθητικό, τον ψυχολόγο, τον ιριδολόγο, τον χρωματολόγο, το σαμάνο, τον υπνωτιστή που κάνει regression σε προηγούμενες ζωές, τον αστρολόγο, την τύπισσα που ρίχνει τα ταρώ, που δίνει τα ανθοϊαματα, που διαβάζει τις κέλτικες ρούνες, που μελετάει τους γρίφους του I Ching. Όλα τα άλλα τα έκανες, μόνο με Ultrex δεν λούστηκες.

Και φυσικά ο ειδικός θα σου πει: μα φυσικά έχει μπλοκάρισμα ο μεσημβρινός στο Ήπαρ γι αυτό η ενέργεια δεν ρέει. Βέβαια το τσάκρα της καρδιάς είναι άδειο ή το δεξί του τμήμα έχει συμφόρηση λόγω της συσσωρευμένης θλίψης γι αυτό η ενέργεια δεν ρέει. Ο τραπεζοειδής μυώνας έχει μόνιμη σύσπαση και απαιτείται συστηματική εβδομαδιαία μάλαξη για να αποσυμφορηθεί η ροή στην περιοχή στην άνω μοίρα της πλάτης, γι αυτό η ενέργεια δεν ρέει.

Και από μια άποψη έχουν όλοι δίκιο: το θέμα είναι όμως ποιο είναι το βαθύτερο αίτιο που παράγει μια μόνιμη διαταραχή στη ροή της ενέργειας, μια μόνιμη ματαίωση, ένα βαθύτερο ανικανοποίητο που ότι και αν κάνεις είναι πάντα εκεί. Υπήρχαν στιγμές στη ζωή σου, έστω και λίγες, που αισθανόσουν πραγματικά δυνατός και χαρούμενος, σε βαθιά σύνδεση με τον Εαυτό σου και έκανες 1/10 από όλες αυτές τις πειθαρχίες που εκτελείς τώρα. Σκέψου το λίγο… τι υπήρχε τότε στη ζωή σου που χωρίς να απαιτείται τόση ψυχαναγκαστική προσπάθεια δημιουργούσε μια φυσική αίσθηση γαλήνης και εκπλήρωσης;

Όταν η Αυτογνωσία, βασικά η ίδια σου η Ζωή καταλήγει αντί να είναι πηγή γνώσης, έκφρασης, μάθησης και εμπλουτισμού-με όλες τις χαρές και τις οδύνες της- βα μετατρέπεται σε εστία κατάφωρης παραβίασης, αντί για θεραπεία καταλήγει να παράγει αρνητικότητα, ασθένεια και καταπίεση.

Χρησιμοποιείς άθελα σου εργαλεία που έχουν δοθεί με συμπόνοια για να σε βοηθήσουν να βρεις, να ανακαλύψεις τον Εαυτό σου, υποσυνείδητα, για να σε βοηθήσουν αντιθέτως τον ίδιο σου τον Εαυτό να λησμονήσεις. Για να μην έρθει η στιμή που θα εναντιωθείς, που θα επαναστατήσεις, που θα διεκδικήσεις να ζεις από τη βάση του Εαυτού σου, τη βάση της μοναδικότητας, της ιδιαίτερης σφραγίδας που φέρεις ως άνθρωπος. Χωρίς ιδιαίτερες ενεργειακές, πνευματικές και αυτογνωσιακές κορώνες, πομπώδεις ρύσεις, δόγματα και μεγαλοστομίες: να ζεις σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία σου, να εκφράζεις τα χαρίσματα σου, να αξιοποιείς την κλίση σου, στο πλαίσιο μιας «οικολογίας» συμβατής με αυτό που είσαι, που επιτρέπει, ενθαρρύνει, εκπληρώνει την αυθεντική σου Υπόσταση.

Χωρίς να έχεις μη-ρεαλιστικές προσδοκίες ότι δεν θα αντιμετωπίσεις προβλήματα, ματαιώσεις, προκλήσεις, ασθένειες, χωρισμούς, απώλειες. Συνειδητοποιώντας ωστόσο πως όσο παραμένεις ζωντανός και εκπληρωμένος μέσα σου θα βρίσκεις μέσα από τη Ζωή τη δύναμη και την Έμπνευση να ανταπεξέλθεις και να αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες.

Συνεπώς…

Μέχρι να ερθει εκείνη η μερα που θα γίνουμε φωτισμένες υπάρξεις, που θα μπορούμε φυσικα και αβίαστα ολα να τα εναρμονίζουμε και να φέρνουμε Αγάπη και Παρουσία στην εκάστοτε δράση μας, ανεξαρτήτως αν μας εμπνέει ή όχι…

- Μέχρι να μπορούμε να εκπέμπουμε αγαπη και έμπνευση σε κάθε περίπτωση, σχέση ή ενασχόληση θετική για εμας ή αρνητική…

- Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή της φώτισης που από μέσα μας θα έχει ξεριζωθεί κάθε ίχνος δυσπιστίας, αλαζονείας και αρνητικοτητας…

Μέχρι τότε είναι σημαντικό να μάθουμε να διεκδικούμε, να υπερασπιζόμαστε και να εκφράζουμε τη Δική μας Αλήθεια. Ό,τι ανοίγει τις κάνουλες της δικής μας Έμπνευσης ώστε να ξεχειλίζει από μέσα η Αγάπη, η Ομορφιά και η Δημιουργικότητα και η Εμβληματικότητα, που θα λάμπει περίτρανα σαν διαμάντι τη ζωή μας στο στέμμα της Ύπαρξης. Και όχι να στενάζει θλιβερά η Ύπαρξη μας σε δρόμους που απλά δεν είναι οι κατάλληλοι για εμας. Σε μονοπάτια που είναι ασύμβατα με την ιδιαιτερότητα μας και την ατομική ιδιοσυγκρασία μας.

Μαθαίνοντας όμως παράλληλα να αποχαιρετάμε ότι δεν μας ταιριάζει με Αγάπη, Σεβασμό και Ευγνωμοσύνη, όχι με μίσος και εμπάθεια.

Σαν να δίνουμε την τελευταία μας αποχαιρετιστήρια παράσταση, με μεγαλείο, με κατακλείδα του «δεν μπορώ άλλο», ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα πήρα. Και αμέσως μετά όμως ένα μεγάλο Επιθυμώ για όλα αυτά που στερήθηκα και έχει έρθει πια η ώρα να τα διεκδικήσω, να τα βιώσω, να τα χαρώ.

Είναι σημαντικό να αξιοποιούμε τα σωματικά, νοητικά, συναισθηματικά, πνευματικά εργαλεία και τις πρακτικές της αυτοθεραπείας, της αυτογνωσίας, της ευζωίας για να βρίσκουμε το δρόμο μας στη Ζωή και να αντλούμε διαρκώς δύναμη για να τον περπατάμε καλύτερα, αρτιότερα, ομορφότερα, ουσιαστικότερα, λαμπρότερα και έτσι να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως η Αυτογνωσία, η Αυτοθεραπεία, η Πνευματική Αναζήτηση, η Επιστήμη, η Σοφία, ο Έρωτας είναι μονοπάτια Ενθύμησης και όχι Λησμονιάς.

πηγη