Γράφει η Ελένη Χαραμή, Ψυχολόγος, Συστημική-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια

Image by thehousewifewannable.com

Εδώ και χρόνια ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας στα ανεπτυγμένα κράτη, στα οποία εντάσσεται και η Ελλάδα. Πληθώρα άρθρων δημοσιεύεται σε όλα τα έντυπα για τα οφέλη της υγιεινής / Μεσογειακής διατροφής και πολλά από αυτά επικεντρώνονται στη διατροφή των παιδιών. Είναι πλέον εύκολο στο μέσο άνθρωπο να αναζητήσει συμβουλές για μία πλήρη και ισορροπημένη δίαιτα, το δύσκολο, όμως, είναι να την ακολουθήσει.

Το παιδί, που αφενός, από μόνο του δυσκολεύεται να κατανοήσει τη σημασία της σωστής θρέψης και αφετέρου, ως εξαρτημένο μέλος της οικογένειας ακολουθεί μοτίβα συνηθειών, είναι πιο ευάλωτο σε διατροφικές ατασθαλίες. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο καταναλωτισμός αφορά και στα διατροφικά αγαθά, όπου τα θερμδιδογόνα, ανθυγιεινά σνακ και το έτοιμο φαγητό αποτελούν κατακλυσμιαία ερεθίσματα για το παιδί. Στο κυλικείο του σχολείου, στο σούπερ μάρκετ, στα σπίτια των φίλων, στην τηλεόραση, υπάρχουν δεκάδες πολύχρωμοι πειρασμοί για το πνευματικό και αισθητικό αισθητήριο ενός παιδιού. Και αν αναλογιστούμε πόσο εθιστικές είναι οι τροφές με την πολλή ζάχαρη, τα συντηρητικά και τα υψηλά κορεσμένα λιπαρά, εύκολα θα δούμε να σχηματίζεται η τυπική εικόνα του δεκάχρονου που αρνείται να καταναλώσει κάτι άλλο πέρα από αυτά – γιατί πολύ απλά δεν του αρέσει!

Εφόσον, λοιπόν, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τους εξωγενείς παράγοντες, που σαμποτάρουν την υιοθέτηση υγιεινού διαιτολογίου, απομένει το κυρίαρχο πλαίσιο αναφοράς του παιδιού: η οικογένεια. Δεν είναι σπάνιο, η κακή διατροφή να πυροδοτείται “εκ των έσω”, από το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού. Ειδικά στην ελληνική κοινωνία κυριαρχεί η τάση να παραταΐζονται τα παιδιά, με την έμμονη ιδέα, πως διαφορετικά θα πάθουν ανορεξία. Τέτοιες απλουστευτικές διαγνώσεις, τελικά υποβάλλουν τους μελλοντικές ενήλικες σε μία οδύσσεια να νικήσουν την παχυσαρκία και να αποβάλλουν τη συνήθεια να τρώνε υπερβολικές ποσότητες φαγητού. Γι’ αυτό, είναι καλό, στη διατροφή του παιδιού να εμπλέκονται μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι – οι γονείς και όχι παππούδες και γιαγιάδες-, αφού πρώτα ενημερωθούν διεξοδικά από παιδίατρο, αναπτυξιολόγο και διατροφολόγο.

Οι καλές και οι κακές συνήθειες στο παιδί είναι προϊόντα εκμάθησης, με πρώτους διδάξαντες τα πρότυπά του, τους γονείς του. Σε ένα σπιτικό, που ακολουθείται από όλους υγιεινό διαιτολόγιο, πλούσιο σε θρεπτικά στοιχεία, το παιδί δε θα πεινάσει, θα προσαρμοστεί φυσικά στην ισορροπημένη θρέψη και θα αναπτυχθεί σωστά, ενώ σαν ενήλικας θα απολαμβάνει παρόμοιο τρόπο ζωής. Είναι βασικό να αντιληφθούμε ότι το αυξημένο βάρος είναι ανεπιθύμητο, όχι για λόγους αισθητικής, αλλά για λόγους υγείας, που διατρέχουν τη ζωή σε βάθος χρόνου.

Το οικογενειακό τραπέζι (και ψυγείο) πρέπει να παρέχει θρεπτικές επιλογές, χωρίς στερήσεις και υπερβολές, ώστε το παιδί να δημιουργήσει ισορροπημένη σχέση με το φαγητό, όπου η ικανοποίηση της ανάγκης δεν καλύπτεται από την απόλαυση και καλλιεργείται μία μελλοντική υγιής σχέση με την τροφή, ενώ προλαμβάνονται οι διατροφικές διαταραχές.