Τα αναλώσιμα πρόσωπα της σύγχρονης και οικτρά δυτικοποιημένης πολιτικής σκακιέρας πάνε και έρχονται σε μια ύστατη προσπάθεια να δαμαστούν οι ενστικτώδεις ορμές του λαού για επιβίωση. Ανά τους αιώνες έχουν επινοηθεί πολλές τεχνικές αποπροσανατολισμού της σκέψης των ανθρώπων όπως η τεχνική της διασκέδασης, της υπερκατανάλωσης, η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων, η τεχνική της αναβολής, της υποβάθμισης, η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι παιδιά, η τεχνική του να κρατάς το κοινό σε άγνοια, του να απευθύνεσαι στο κοινό μέσω του συναισθήματος και όχι της λογικής, η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρκείται με τις μετριότητες, να δημιουργείς ενοχές σε όσους εξεγείρονται κ.ά. Ωστόσο η χειρότερη όλων είναι η τεχνική του να ξέρεις για τους ανθρώπους περισσότερα από όσα ξέρουν αυτοί για τον εαυτό τους. Όλες αυτές οι τεχνικές επιτηδεύτηκαν με τη στρατηγική του ελέγχου της ανθρώπινης βούλησης και νόησης μέσω της αυτορύθμισης των σκέψεων του λαού από τους ιθύνοντες.

Ζητούνται λοιπόν πρόσωπα με πολιτικό πρόσημο, ευυπόληπτα, αφοσιωμένα, ευπώλητα, με στόχους και φιλοδοξίες, οικογενειακή πολιτική παράδοση για πολιτικό συνοικέσιο. Η οικογενειακή παράδοση είναι αναγκαίο συστατικό καθότι κάτι τέτοιο προσυπογράφει τυφλή υπακοή στην άκριτη επανάληψη. Τα πολιτικά αυτά πρόσωπα εφαρμόζουν απρόσκοπτα το τυφλοσούρτι της ξενόφερτης πολιτικής αντζέντας λαϊκίζοντας πριγκηπικά και έπειτα όταν η ημερομηνία λήξης τους παρέλθει μένουν στο παρασκήνιο για να ανέβει στην σκηνή ο επόμενος. Το επόμενο νεοβαφτισμένο αστέρι που παίρνει στους ώμους του το αέναο χρέος του σωτήρα της χώρας, που όταν κι αυτό καταποντιστεί ετοιμάζεται ο επόμενος και ούτω καθεξής. Και ο λαός; τι κάνει ο λαός;

Απλά δεν ασχολείται με τις διαδοχές καθότι μικρές διαδοχές κάνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας. Ο γιος και η κόρη διαδέχονται τον πατέρα και την μητέρα στις σπουδές, στο επάγγελμα, στη στάση ζωής, στην επιλογή ομάδας, στην επιλογή κόμματος, στο δημόσιο στίβο. Όλοι ξέρουμε από διαδοχές. Ασχολούμενοι λοιπόν, με την ασήμαντες προεκτάσεις του είναι μας ‘απαξιώνουμε’ το πολιτικό γίγνεσθαι μέχρις ότου αυτό μας καλέσει για να το ψηφίσουμε. Κατόπιν παραδοσιακά θα δώσουμε τη ψήφο μας στο κόμμα που μας βρήκε δουλειά, στο κόμμα που πρεσβεύει τις  ‘αξίες μας’ , σ’ αυτό το κόμμα που είναι σύμφυτο με τα πιστεύω μας για να μην βγουν οι ‘άλλοι’ . Γιατί αν βγουν οι ‘άλλοι’ θα χάσουμε το πελατειακό κεκτημένο. Και έτσι πορεύεται η χώρα, οι πολίτες, η ανθρωπότητα στο αιώνιο γαϊτανάκι της καταδυνάστευσης της ανθρώπινης βούλησης.

Η καριέρα των πολιτικά αναλώσιμων πιονιών άρχισε να σείεται καθότι η παγκόσμια πολιτική σκηνή χρειάζεται ορθολογιστικά πιόνια, τους λεγόμενους τεχνοκράτες. Αυτοί λοιπόν οι στεγνοί συναισθηματικά τύποι μπορούν χωρίς να λαϊκίζουν και να ασκούν διπλωματική πολιτική να επιφέρουν γρήγορα αποτελέσματα. Οι πολιτικοί έχουν ευάλωτα σημεία, την πολιτική καριέρα, το χρήμα, την εξουσία, την υστεροφημία, το σύνδρομο του σωτήρα και αυτά τα σημεία εμποδίζουν την παγκόσμια σκηνή να πραγματοποιεί τις αποφάσεις της γρήγορα και αποτελεσματικά. Η επαναφορά των τεχνοκρατών, είναι λοιπόν, ό άσσος στο μανίκι της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, γιατί οι τεχνοκράτες έχουν έναν και μοναδικό στόχο ‘να είναι αποτελεσματικοί’.

Το ότι, λοιπόν, η πολιτική σκηνή στερεύει από αναλώσιμους πολιτικούς ενδέχεται να είναι μέρος του παιχνιδιού. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς, ο λαός, αν και εφόσον αντιληφθούμε ποιο μέρος του συστήματος επιθυμούμε να είμαστε.

Αριστονίκη Τρυφωνίδου-Θεοδοσίου

MA, Msc, PgP, MAAT Ψυχολόγος