Καθημερινά παίζουμε το “Κυνήγι της Ευτυχίας”, προσπαθώντας να βρούμε τους χρυσούς κανόνες, για μια εύρυθμη, γεμάτη επιτυχίες, ζωή. Μήπως, δε χρειαζόμαστε προεπιλεγμένο εγχειρίδιο και οφείλουμε να τους δημιουργήσουμε μόνοι μας;

Πολλοί θα αναρωτηθούν με ποιο τρόπο και πότε θα είναι κάτι τέτοιο εφικτό, αφού από τη πρώτη μέρα που γεννιόμαστε έχουμε μάθει να εξαρτόμαστε από κάποιον ή κάτι.

Αυτός ο “κάποιος” ή αυτό το “κάτι”, κάποια στιγμή αλλάζουν, παύουν να υπάρχουν και εν τέλει να υφίστανται ως έννοιες στη ζωή μας. Η μόνη έννοια που δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει στη ζωή μας, είναι ο εαυτός μας. Αυτόν θα έχουμε για πάντα δίπλα μας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Γι αυτό, πρωταρχικός μας στόχος πρέπει να είναι η καθημερινή μας αυτοβελτίωση.

Οι πιο ισχυροί και έξυπνοι άνθρωποι κάνουν ένα πράγμα που οι περισσότεροι δεν κάνουν: Μιλάνε στον εαυτό τους. Δεν είναι τρελοί. Στη πραγματικότητα, είναι ακριβώς το αντίθετο. Γιατί; Γιατί έχουν αντιληφθεί ότι τίποτα -όπως είπαμε- στη ζωή δεν είναι σταθερό για πάντα.

Κάνουν συνεχώς ερωτήσεις στον εαυτό τους, προκειμένου να καταλάβουν όχι μόνο τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά κυρίως για να συνειδητοποιούν ποιοι ήταν, ποιοι είναι και ποιοι θέλουν να γίνουν.

Είναι επιτακτική ανάγκη και οφειλή προς τον εαυτό μας, λοιπόν, να του θυμίζουμε, σε καθημερινή βάση, τους στόχους και τα όνειρα που έχουμε, ώστε να είμαστε σε θέση να προλάβουμε και να προσαρμοστούμε στις αναπόφευκτες αλλαγές, χωρίς να χρειαστεί να συμβιβαστούμε για την επίτευξή τους.

Αν θέλουμε να αποκαλούμε τον εαυτό μας δυνατό, επιτυχημένο και ευτυχισμένο θα πρέπει να του κάνουμε καθημερινά αυτές τις ερωτήσεις:

1. Πού εστιάζω σήμερα;

Οι περισσότεροι από εμάς ξεκινάμε τη μέρα μας γκρινιάζοντας νοερά, γιατί δε μας έφτασε ο ύπνος -ποτέ δεν είναι αρκετός η αλήθεια είναι(!)- και έπειτα ετοιμαζόμαστε μισοκοιμισμένοι για τη δουλειά, με το μισό μέρος του εγκεφάλου μας να εύχεται να κοιμόταν λίγο ακόμα.

Το πρωινό είναι ο θεμελιωτής της διάθεσης της μέρας, γι αυτό καλό θα ήταν να ξυπνάμε επανεξετάζοντας τον εαυτό μας και θέτοντας τον κύριο στόχο της ημέρας.

2. Ποιο θέλω να είναι το επόμενο επίτευγμά μου;

Αν και η επαγγελματική επιτυχία παίζει σημαντικό ρόλο στην ευτυχία μας, δε πρέπει να τη καθορίζει. Επομένως, όταν μιλάμε για επιτεύγματα δε σημαίνει πως έχουν να κάνουν απαραιτήτως με τη δουλειά.

Ίσως να θέλουμε να καταφέρουμε να τρέξουμε σε μαραθώνιο, να μάθουμε κιθάρα, να δημοσιεύσουμε ένα μυθιστόρημά μας και πολλά άλλα, που πυροδοτούν τη φαντασία και μας κάνουν λιγότερο μονόπλευρους και ξύλινους χαρακτήρες. Αν δε σταματήσουμε ποτέ να στοχεύουμε, δε θα σταματήσουμε ποτέ να ζούμε.

3. Ποιες συνήθειες μπορώ να αποφύγω;

Όλοι έχουμε κακές συνήθειες. Αναρωτιέμαι συχνά γιατί συμβαίνει αυτό και έχω περιορίσει τη σκέψη μου σε δύο λόγους: Είτε αισθανόμαστε υποσυνείδητα ότι μας κάνουν καλό, είτε ενσυνείδητα και απερίσκεπτα πράττουμε το γνωστό: “ότι δε με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό”.

Παρ ‘όλα αυτά, οι κακές συνήθειες θα πρέπει να αποφεύγονται. Η πρόληψη, άλλωστε, είναι προτιμότερη της θεραπείας.

Αυτό, βέβαια, απαιτεί σε μεγάλο βαθμό, συγκέντρωση. Πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι έχουμε μερικές, ώστε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ποιες μπορούμε να αποφύγουμε. Με το να τις αποφεύγουμε για αρκετό καιρό, θα είμαστε σε θέση να πούμε ότι δεν αποτελούν καν πια μέρος των συνηθειών μας.

4. Ποια λάθη θα έπρεπε να έχω μάθει από…;

Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά δε μαθαίνουμε πάντα από αυτά. Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, διότι μας οδηγεί στο να κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, με το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα. Ολοκληρωτική παράνοια. Γι’ αυτό ας τα κάνουμε, ας μάθουμε κι ας προχωρήσουμε.

5. Ποια νέα λάθη είμαι διατεθειμένος να κάνω;

Τα λάθη είναι μέρος της μαθησιακής εμπειρίας και, ως εκ τούτου, δε θα πρέπει να αποφεύγονται. Αλλά δε θα πρέπει να στοχεύουμε και σε αυτά. Λάθη είναι γραφτό να γίνουν, όμως, όλα εξαρτώνται από το πως θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε ενδίδοντας ή όχι σε αυτά.

6. Είμαι ακόμα στο σωστό δρόμο;

Μερικές φορές χάνουμε τον εαυτό μας σε παροδικά σκαμπανεβάσματα και δίνουμε όλο μας το είναι στο να τα ξεδιαλύνουμε και τελικά φτάνει η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι δε βρισκόμαστε στο δρόμο που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Άλλες φορές πάλι, ακολουθούμε το δρόμο του “πρέπει “και θυσιάζουμε εκείνον του “θέλω”, αλλά αυτό θα αναλυθεί σε άλλο κείμενο.

7. Είναι ο στόχος μου τόσο σημαντικός όσο ήταν και χθες;

Όσο πιο πολύ επιθυμούμε την επιτυχία, τόσο πιο πιθανό είναι να αγνοήσουμε όλα τα υπόλοιπα, όχι όμως το στόχο μας. Φυσικά και θα υπάρξουν καταστάσεις και περίοδοι στη ζωή μας που θα μας δυσκολέψουν και θα μας αποπροσανατολίσουν, όμως οφείλουμε να συνέλθουμε και να επανέλθουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Το ζωτικό σημείο στην υπόθεση είναι να γνωρίζουμε τη φύση του στόχου μας και να νιώθουμε ότι μέσα από το ταξίδι προς την επίτευξή του νιώθουμε γεμάτοι και ευτυχισμένοι.

Η ιδανική εκδοχή ενός στόχου είναι να αποτελεί και όνειρο μαζί. Η ιδανική εκδοχή της ζωής, -ίσως- να είναι, εν τέλει, ένα στοχευμένο όνειρο.

http://freedomsays.gr