Γράφει η Νίκη – Αικατερίνη Μπαρπαγιάννη, Κλινική Ψυχολόγος

www.flickr.com

Είναι αυτή η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι κάτι λείπει… Τα χρήματα; Μια δουλειά; Ο έρωτας; Αναρωτιέσαι τί άλλο χρειάζεται να κάνεις για να τα αποκτήσεις. «Αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς», σκέφτεσαι. Αλλαγή σελίδας, νέοι στόχοι προ των πυλών, προχωράς μπροστά, εγκαταλείπεις πρόσωπα, πράγματα που δε σου βγήκαν, ψάχνεις καινούρια, ακούς συμβουλές φίλων, τί προτείνει ο κάθε ειδικός στο Χ site, και τί μαθήματα ζωής απέκτησε ο κάθε Steve Jobs που αν εφαρμόσουμε και εμείς θα αλλάξει η ζωή μας… Ατέρμονο κυνήγι σου φαντάζει η ζωή, ελπίζεις όχι μαγισσών. Μια συνταγή αναζητάς να σε επαναφέρει σε μια κατάσταση πληρότητας. Να βρεις ό,τι σου λείπει.

Συχνά αποκτάς αυτό που ήθελες. Άλλαξε η ζωή σου όπως περίμενες; «Ξέρεις δεν είναι ότι δε νιώθω καλά. Όλα τα έχω. Την υγεία μου, το σπίτι, τη δουλειά μου, τις βόλτες με τη γυναίκα μου, τα φιλαράκια μου, άρχισα και κάτι μαθήματα κιθάρας που είχα όνειρο από μικρός. Καλά περνάω, το τέλειο βέβαια δεν υπάρχει, αλλά δεν είμαι και αχάριστος. Όμως τελικά αισθάνομαι σαν να μην ευχαριστιέμαι βαθιά, κάτι μου λείπει».

Η ουσιαστική ικανοποίηση και πληρότητα δεν εντοπίζεται λοιπόν μόνο στο έχειν. Και πριν οδηγηθούμε σε μια αέναη αναζήτηση του τι χρειάζεται να αποκτήσω για να διώξω το ανικανοποίητο, ας διευρύνουμε τους ορίζοντες της σκέψης μας για να αναλογιστούμε πώς οραματιζόμαστε την πλήρη ζωή. Ποιος πρέπει να είμαι και από τι χαρακτηρίζεται η ζωή μου για να δηλώσω γεμάτος. Αυτό δε συνεπάγεται ότι θα σταματήσουμε να έχουμε επιδιώξεις και απαιτήσεις από τη ζωή. Πάντα θα θέλουμε κάτι καινούργιο. Όμως αυτά που θέλουμε είναι εκφράσεις της πληρότητας, όχι η ίδια η πληρότητα.

Καθένας είναι αναγκαίο να αποσαφηνίσει την αντίληψη του περί πληρότητας. Να ορίσει τις προσωπικές του αξίες και το νόημα, το σκοπό δηλαδή που επιθυμεί να έχει η ζωή του για να χαρακτηριστεί γεμάτη και τα οποία θα αποτελούν το υπόβαθρο για τις περεταίρω ενέργειες του. Και όλα αυτά παραμερίζοντας τις αποτρεπτικές συνθήκες που φέρνει η ζωή, τις κοινωνικές νόρμες, αλλά και την εσωτερική φωνή αμφισβήτησης και φόβου που σαμποτάρει τη διάθεσή μας για αλλαγή.

Ποιος είπε ότι η αληθινή ζωή είναι περίπατος; Με «πόλεμο» μοιάζει μάλλον που έχει διάσπαρτες στιγμές ειρήνης. Απλές συνταγές επιτυχίας δε βρίσκονται. Η απόφαση του να διάγει κάποιος μια πλήρη ζωή συνιστά πρόκληση, πράξη έντονα ριζοσπαστική και όχι προφανής επιλογή…

Απογοητευόμαστε και εγκαταλείπουμε την προσπάθεια είτε αναλωνόμαστε σε λάθος κατευθύνσεις. Ζούμε τις ζωές των άλλων, συμβιβαζόμαστε, χωρίς αίσθηση προσωπικού σκοπού, κάνοντας επιλογές που δε σχετίζονται με τις αξίες μας, που πιθανόν να μη τις ανακαλύπτουμε ποτέ. Ζώντας με βάση τις αξίες και το νόημα που μας αντιπροσωπεύει έχει κόστος. Θα βρεθούμε απέναντι στην ευκολία, στις κοινωνικές επιταγές και στους περιορισμούς που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Όμως κάθε φορά θα επιστρέφουμε από τη μάχη νιώθοντας ζωντανοί αφού θα’χουμε νικήσει αυτό που νομίζαμε ότι μας λείπει.