Γράφει η Ελένη Χαραμή, Ψυχολόγος, Συστημική-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια

Photo from: embraceliving.net

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι γενετικά και ψυχοκοινωνικά προκαθορισμένοι να αναζητήσουν κάποιο σύντροφο στη διάρκεια της ατομικής τους εξέλιξης και να ζήσουν μαζί του σε στενή επαφή. Αυτό στη θεωρία είναι μία απλή αλήθεια, αλλά αντιστοιχεί σε μία πολύ απαιτητική και σύνθετη πράξη. Οι σχέσεις προδίδονται, ματαιώνονται, υπονομεύονται, παρεξηγούνται, είτε η συμβίωση συνεχιστεί (όπως στην τυπική διατήρηση ενός παραδοσιακού γάμου), είτε διακοπεί (όπως γίνεται συνήθως στις μέρες μας). Γιατί όμως ενώ όλοι επιθυμούμε και χρειαζόμαστε ένα σύντροφο αδυνατούμε να τον κρατήσουμε κοντά μας;

Η Dr. Susan Campbell, Ψυχολόγος και Θεραπεύτρια Ζευγαριών, μέσα από την εμπειρία της και τις ερευνητικές της εργασίες δημιούργησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπο εγχειρίδιο ανάλυσης των συντροφικών σχέσεων. Προσπάθησε να σκιαγραφήσει ένα ρεαλιστικό πλάνο διάρθρωσης των σχέσεων, ώστε αυτές να έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο χρόνο ζωής. Συνοπτικά, η Campbell υποστήριζε πως οι σχέσεις ανατέμνονται σε πέντε αναπτυξιακά στάδια, όπου στο καθένα το ζευγάρι πρέπει να κατακτήσει ένα στόχο:

1. Ειδύλλιο: Διαισθανόμαστε τα δυναμικά μας και χτίζουμε ένα κοινό όραμα.

2. Αγώνας για την επικράτηση: Μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τις διαφορετικές ανάγκες και να τις αποδεχόμαστε. Συγκροτούμε ταυτότητες και επιθυμίες.

3. Σταθερότητα: Αναλαμβάνουμε ευθύνη για το παρελθόν μας. Αποσαφηνίζουμε και διευρύνουμε την ταυτότητα και τις επιθυμίες μας μέσα από το διάλογο.

4. Δέσμευση: Βιώνουμε τον εαυτό μας σαν ένα σύστημα αλληλεπίδρασης και συνεργασίας. Αποδεχόμαστε τα άλυτα διλήμματα της ζωής.

5. Συν-δημιουργία: Γινόμαστε δημιουργοί του σύμπαντός μας. Επενδύουμε στη συνεργασία με τις κοινές δυνάμεις και αντιλαμβανόματε την αλληλεξάρτηση.

Εισάγοντας τη συντροφική σχέση σε ένα δομημένο πλαίσιο, μπορούμε πιο εύκολα να αντιληφθούμε σε ποιο στάδιο τείνει ο καθένας και η καθεμία από εμάς να κάνει λάθη και να “σαμποτάρει” τις σχέσεις του. Άλλωστε η σχέση προϋποθέτει τη συνδιαλλαγή και αλληλεπίδραση δύο μονάδων, που η καθεμία πρέπει να αγγίξει ένα επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης για να λειτουργήσει πιο αρμονικά μέσα στη δυάδα.

Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε στις αρχές που διέπουν τη σχέση κατά το “ταξίδι” της. Η λειτουργική συντροφικότητα άλλωστε αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία και απασχολεί την πλειονότητα των ανθρώπων. Ας γίνει σαφές λοιπόν, πως η συντροφική σχέση δεν είναι προϊόν τυχαιότητας, αλλά προσωπικό επίτευγμα και όλοι μπορούμε να την κατακτήσουμε.