www.plus.google.com

Γράφει η Μαρία Παγκάλου, διεθνής πρωταθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής (Ατλάντα 1996), αρχιτέκτονας και μαθήτρια στο διαλογισμό της RajaYogα

Εξετάζοντας τις απεριόριστες ισορροπίες που χρειάζεται να κρατάμε, πόσες φορές χάνουμε τον προσανατολισμό μας; Πόσες σειρήνες ακούμε και πόσες συμπληγάδες περνάμε;

Γιατί δεν επιτρέπουμε στη δυνατότητα της κατανόησης και της αλλαγής να ξεδιπλωθούν μπροστά μας σαν το μίτο της Αριάδνης για να μας βγάλουν από το λαβύρινθο της σκέψης μας;

Στις καθημερινές μας διαδρομές υπάρχουν οι παρακάτω σκόπελοι:

1. Όταν δε γνωρίζουμε τι ακριβώς θέλουμε δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τους στόχους μας. Όλα συνοδεύονται από πρόσθετες σκέψεις αμφιταλάντευσης.

2. Όταν δε γνωρίζουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε, επηρεαζόμαστε από τη γνώμη των γύρω μας και οι αποφάσεις μας δεν πηγάζουν ποτέ από την καρδιά της ύπαρξής μας.

3. Όταν δεν γνωρίζουμε τι είμαστε σε βάθος δεν μπορούμε ποτέ να μεριμνούμε για το καλύτερο, ούτε να προλαμβάνουμε το χειρότερο.

Η ένταση που προκαλείται από τις παραπάνω παγίδες, μοιάζει με διελκυστίνδα μόχθου που κρατά τη διάνοιά μας αγκυλωμένη ανάμεσα στο ‘θεωρώ’ και στο ‘είμαι’, στο ‘φαίνομαι’ και στο ‘γίνομαι’, στο ‘υπάρχω’ και στο ‘ζω’. 

Με την επίγνωση του αληθινού μας εαυτού, φωτεινά όντα, ως ψυχές, περνούμε στην κατάσταση της εύκολης και θεϊκής προσπάθειας, της ρέουσας προσπάθειας, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αναφέρανε για τους θεούς ως ‘ῥεῖα ζώοντες’.

Στην επίγνωση του εαυτού ως ψυχή, η προσπάθεια γίνεται στόχος και οι προτεραιότητες φυσική επιλογή μας. Επομένως, ναι, μόνο τότε μπορούμε να ζούμε και χωρίς πόνο και μόχθο, δηλαδή να είμαστε ‘ῥεῖα ζώοντες’ με τη δύναμη και τη χάρη της Υπέρτατης Πηγής.

Η εύκολη μέθοδος για την εύκολη προσπάθεια είναι η απαγκίστρωση από τις εξαρτήσεις και το αγκυροβόλι στη βαθειά γαλήνη μας…

Τότε τα όνειρα και οι πράξεις περνάνε από το συγκεχυμένο στο συγκεκριμένο και οτιδήποτε περίσσιο αποσύρεται στο διάβα μας.