Άλλους ερωτευόμαστε και με άλλους καταλήγουμε
Η Νεφέλη άφησε την κούπα του μισοτελειωμένου της καφέ στο τραπέζι και προχώρησε άτονα μέσα στο σπίτι. Στο μυαλό της φώναζε συνεχώς, σαν ηχογραφημένο μήνυμα, η ίδια φράση: «Δε νιώθω γεμάτη». Χρυσό παιδί ο Ανδρέας, την αγαπάει και τη φροντίζει σαν τα μάτια του. Τι άλλο να θέλει δηλαδή;
Ας φύγουμε, όμως, άπ’ τη Νεφέλη και τον Ανδρέα κι ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στον κόσμο γύρω μας. Ή έστω στο μικρόκοσμο που μας περιβάλλει. Κι εκεί διαπιστώνουμε πολλά παρόμοια σενάρια. Πολλούς ανθρώπους που φθάνουν στο γάμο όχι μ ‘ αυτό που λέμε τη «μεγάλη τους καψούρα», αλλά με άτομα που τους παρέχουν σχεδόν όλα όσα χρειάζονται για να τα παντρευτούν. Χα… Όλα ε; Κι ο έρωτας, το παράφορο πάθος; Μπα. Αυτά είναι του τώρα. Στη ζωή, τελικά, άλλα είναι τα «σημαντικά». Αυτά που μένουν.
Και συνειδητοποιούμε πως οι μεγάλοι έρωτες δεν στολίζονται με βέρα. Γιατί το νυφικό είναι συνηθισμένο, λευκό, αγνό, περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Ενώ η μεγάλη καψούρα δε θέλει νυφικά, θέλει γύμνια. Τα καίει τα ρούχα. Κι έχει χρώμα κατακόκκινο.
Ώρες ατέλειωτες με βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα αναλύοντας τι παίζει πια μ’ αυτούς τους μεγάλους έρωτες που δεν έχουν happy end κι οι άνθρωποι καταλήγουν σε χλιαρούς, συμβιβαστικούς γάμους με όλες τις κατά τ΄άλλα «καλές προδιαγραφές» τους. Καίγοντας κάθε εγκεφαλικό κύτταρο, προσπαθώντας να βάλουμε κάτω τις κατακερματισμένες σκέψεις μας (λογικές, παράλογες, συναισθηματικές, απελπισμένες, ψαγμενο-φιλοσοφημένες) μπας και βρούμε μιαν άκρη. Μπας κι ενώσουμε αυτό το παζλ χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς πλαίσιο, με τα χιλιάδες χρώματα.
Nτριν! Βack to real life!
Οι παράφοροι έρωτες που μας τυραννούν και μας κάνουν να κλαίμε μερόνυχτα γιατί το αντικείμενο του πόθου μας δεν είναι έτσι όπως το θέλουμε ή δε μας θέλει το ίδιο όπως εμείς, ή γιατί, τέλος πάντων, όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να μην είμαστε μαζί, είναι ωραίο να τους έχεις στο βιογραφικό σου, αρκεί να ξέρεις ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Και βέβαια αρκεί να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει συνέχεια τα ίδια λάθη και να δίνεσαι σε «λάθος» άτομα που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σ΄ αγαπήσουν, τουλάχιστον με τον τρόπο που έχεις μάθει εσύ να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Ο έρωτας, για πολλούς, είναι μια εξιδανίκευση του άλλου. Κρατάς τα καλά στοιχεία του, δε βλέπεις ποτέ τα κακά και στο μυαλό σου πλάθεις ιστορίες για love for ever και happy end, ενώ βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί ή δεν θέλει να είναι δίπλα σου έτσι όπως τον θες.
Κι εδώ κάπου έρχεται η εντελώς λάθος αντίληψη ότι ερωτεύεσαι αυτούς που σε φτύνουν, που κρύβουν ένα μυστήριο και δεν μπορείς να τους αποκωδικοποιήσεις ή αυτούς που είναι «αλάνια», γιατί δυστυχώς τα καλά παιδιά τα βαριέσαι και δεν έχουν να σου δώσουν το excitement που σου δίνουν οι «του άντρα του πολλά βαρύ μην του μιλάτε το πρωί» τύποι.
Στη ζωή, τέλος πάντων, δεν παντρεύονται όλοι. Και απ’ όσους παντρεύονται κάποιοι παντρεύονται με την καψούρα τους και κάποιοι όχι. Oι μεγάλοι έρωτες είναι σαν τα πυροτεχνήματα. Αναρωτιόμαστε «γιατί δεν είναι παντοτινά»;
Δεν υπάρχει μέθοδος να ελέγξει κανείς την καψούρα. Ανάλογα με το πόσο διατεθειμένος είναι να την κάνει πραγματικότητα, δηλαδή ανάλογα με το πόσες φαντασιώσεις έχει γι’αυτήν που θέλει να τις δει σε πράξη, τόσο θα κρατήσει. Μετά παίζει ρόλο και το πόσο αναγνωρίζουμε μέσα μας ότι το άτομο που έχουμε απέναντί μας ενσάρκωσε το ρόλο που χρειαζόμασταν, ώστε να δούμε τη σχέση της φαντασίας μας με την πραγματικότητα.
Αν καταφέρουμε να βρούμε αυτή τη σύνδεση τότε θα μετατραπεί ο έρωτας σε αγάπη. Αγάπη για το πρόσωπο που έκανε τον κόσμο πιο ενδιαφέροντα για μας. Συνήθως εκεί γίνονται οι πιο πολλές παρεξηγήσεις, καυγάδες κι απογοητεύσεις. Το «ιδανικό» που βλέπαμε στην αρχή, ξεφτίζει όσο γρήγορα ή όσο αργά γίνονται πράξη μέσω αυτού τα «μαγικά θέλω» που έχουμε από καιρό ξεχάσει.
Ο έρωτας είναι το ψυχόδραμα που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να πετάξουν τα κοστούμια και να γίνουν αληθινοί ο ένας με τον άλλον. Όσοι το αντέχουν.
http://www.pillowfights.gr