Πολλοί από εμάς, όσες σχέσεις και να κάνουμε, κατά βάθος φοβόμαστε να αγαπήσουμε.

Όλοι έχουμε ζήσει τουλάχιστον έναν άδοξο έρωτα που πάντα μας δημιουργεί το ερώτημα «γιατί οι σχέσεις αποτυγχάνουν;» με την απάντηση να βρίσκεται συνήθως, μέσα μας. Κι ενώ αυτός ο φόβος μπορεί να εμφανιστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους ή σε διαφορετικά στάδια της σχέσης, όλοι προβάλλουμε άμυνες που πιστεύουμε ότι θα μας προστατέψουν από το να πληγωθούμε. Αυτές οι άμυνες μπορούν να μας προσφέρουν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, αλλά ουσιαστικά μας αποτρέπουν από το να αγγίξουμε αυτό που φοβόμαστε: Την αγάπη! Τι οδηγεί τους φόβους μας και τι μας αποτρέπει από το να βρούμε και να κρατήσουμε την αγάπη που λέμε ότι θέλουμε στη ζωή μας;

Η αληθινή αγάπη, μας κάνει να νιώθουμε τρωτοί

Μία νέα σχέση είναι αχαρτογράφητη περιοχή και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε το φυσιολογικό φόβο που έχουν όλοι οι άνθρωποι για το άγνωστο.  Το να αφήσουμε τον εαυτό μας να ερωτευτεί είναι σαν να παίρνουμε ένα ρίσκο καθώς εμπιστευόμαστε τον άλλον και του επιτρέπουμε να μας επηρεάσει, κι αυτό μας αφήνει έκθετους. Οι άμυνές μας προκαλούνται και οι συνήθειες που μας επέτρεπαν να εστιάζουμε στον εαυτό μας, αρχίσουν να υποχωρούν. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι όσο αγαπάμε, τόσο μπορεί να πληγωθούμε.

Μια νέα αγάπη, πυροδοτεί παλιές πληγές

Όταν μπαίνουμε σε μια σχέση, δε γνωρίζουμε πώς μπορεί να έχουμε επηρεαστεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος που ξεκινούν από την παιδική μας ηλικία και που έχουν ισχυρή επίδραση στο πώς αντιλαμβανόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους και πώς συμπεριφερόμαστε στις ερωτικές μας σχέσεις. Παλιές αρνητικές δυναμικές, μπορεί να μας απομακρύνουν από την προοπτική να ανοιχτούμε σε κάτι καινούριο, το οποίο μας θυμίζει παλιά συναισθήματα λύπης, θυμού, απόρριψης ή απώλειας που βιώσαμε σε μια προηγούμενη σχέση. Όταν ανυπομονεί κανείς για κάτι όπως είναι η αγάπη, τότε αυτή σχετίζεται άμεσα με τον πόνο, τον πόνο που ένιωσε όταν δεν τα είχε όλα αυτά στο παρελθόν.

Η αγάπη προκαλεί την παλιά μας ταυτότητα

Πολλοί από εμάς παλεύουμε με συναισθήματα που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δε μας αγαπούν. Δεν μπορούμε να νιώσουμε την αξία μας και πιστεύουμε ότι κανείς δε νοιάζεται για εμάς. Όλοι έχουμε μία επικριτική εσωτερική φωνή μέσα μας που δρα σαν ένας αμείλικτος δάσκαλος ο οποίος μας λέει ότι δεν αξίζουμε την ευτυχία. Αυτός ο «δάσκαλος» προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και επικριτικές συμπεριφορές στις οποίες εκτεθήκαμε όταν ήμασταν πολύ μικροί ή από τα συναισθήματα που είχαν οι γονείς μας τον για τον εαυτό τους.

Κι ενώ αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να είναι επώδυνες με το πέρασμα του χρόνου, έχουν ριζώσει μέσα μας. Ως ενήλικες, μπορεί να μην τις δούμε σαν εχθρό, αντιθέτως να τις αποδεχτούμε σαν δικές μας. Αυτές οι επικριτικές σκέψεις και οι εσωτερικές φωνές, μπορεί να είναι βλαβερές αλλά τόσο οικείες σε εμάς, άρα μας κάνουν να νιώθουμε οικεία. Όταν κάποιος άλλος, μας βλέπει διαφορετικά από αυτές τις “φωνές”, από την άποψη δηλαδή που έχουμε για τον εαυτό μας, και δείχνει να μας εκτιμά και να μας αγαπά, αρχίζουμε να νιώθουμε άβολα και να γινόμαστε αμυντικοί, καθώς μια τέτοια συμπεριφορά, μας είναι «ξένη».

Με τη χαρά έρχεται και ο πόνος

Κάθε φορά που βιώνουμε μια ευχάριστη εμπειρία, μπορεί να περιμένουμε και τον πόνο. Πολλοί από εμάς, αποφεύγουμε τα γεγονότα που μας κάνουν χαρούμενους επειδή μας πονάνε, ή τουλάχιστον έτσι θεωρούμε, ενώ αληθεύει και το ανάποδο. Στο μυαλό μας δε νοείται χαρά χωρίς λύπη, οπότε αποφεύγουμε να ερωτευτούμε από φόβο ότι θα πονέσουμε αμέσως μόλις αγαπήσουμε.

Η αγάπη είναι άνιση

Πολλοί άνθρωποι εκφράζουν το δισταγμό τους να σχετιστούν περισσότερο με κάποιον  επειδή φαίνεται να του αρέσουν πολύ. Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη χάνει την ισορροπία της όταν ο ένας αγαπά περισσότερο ή λιγότερο από στιγμή σε στιγμή. Τα συναισθήματά μας για τους ανθρώπους είναι μια ατελείωτη διαμάχη και σε δευτερόλεπτα μπορεί να νιώσουμε θυμό, εκνευρισμό ή μίσος για το άτομο που αγαπάμε. Η ανησυχία και η ενοχή για όσα νιώθουμε ή δε νιώθουμε, μας εμποδίζουν από το γνωρίσουμε κάποιον που ενδιαφέρεται πραγματικά για εμάς κι έτσι αποφεύγουμε μια σχέση που θα μπορούσε να μας κάνει ευτυχισμένους.

Οι σχέσεις απειλούν τους οικογενειακούς δεσμούς

Οι σχέσεις είναι το απόλυτο σύμβολο ωριμότητας και αντιπροσωπεύουν το ξεκίνημά μας, το πόσο ανεξάρτητοι και αυτόνομοι είμαστε. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να σηματοδοτεί και τη μερική αποκοπή από την οικογένεια. Αυτό δε σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την οικογένεια αλλά ότι διαφέρουμε από όλες τις αρνητικές εμπειρίες που βιώσαμε στις πρώτες μας σχέσεις και διαμόρφωσαν τη ταυτότητά μας, με λάθος τρόπο.

Η αγάπη κεντρίζει τους φόβους μας

Όσο πιο πολλά έχουμε, τόσο πιο πολλά έχουμε να χάσουμε. Όσο πιο πολλά σημαίνει κάποιος για εμάς, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε μη χάσουμε αυτό το άτομο. Όταν ερωτευόμαστε, δεν αντιμετωπίζουμε μόνο τον φόβο του να χάσουμε το σύντροφό μας, αλλά συνειδητοποιούμε και τη θνησιμότητά μας. Η ζωή μας τώρα, αποκτά μεγαλύτερη αξία και νόημα, επομένως η σκέψη ότι θα τα χάσουμε όλα αυτά γίνεται πιο τρομακτική. Σε μια προσπάθεια να εξαγνίσουμε αυτούς τους φόβους, μπορεί να γίνουμε ευερέθιστοι, να αρχίσουμε να μαλώνουμε με το σύντροφό μας ή σε ακραίες περιπτώσεις, να χωρίσουμε.

Κι αυτό γιατί δεν έχουμε ιδέα πώς πρέπει να αμυνθούμε σε αυτούς τους φόβους. Μπορεί, μέχρι και να εκλογικεύσουμε ένα εκατομμύριο λόγους για να ΜΗΝ είμαστε στη σχέση αυτή. Ωστόσο, μπορεί οι λόγοι αυτοί να οδηγήσουν σε εποικοδομητικές λύσεις αν δουλευτούν και αυτό που πραγματικά μας οδηγεί είναι οι βαθύτεροι φόβοι της απώλειας.

Οι περισσότερες σχέσεις, προκαλούν μια επίθεση προκλήσεων. Γνωρίζοντας τους φόβους μας και το πώς ερμηνεύουν τη συμπεριφορά μας είναι ένα σημαντικό βήμα για μία μακροχρόνια και υγιή σχέση. Αυτοί οι φόβοι μπορούν να είναι «μασκαρεμένοι» με πολλά «βατά» επιχειρήματα, του γιατί δεν πρέπει να είστε μαζί με έναν άνθρωπο αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε όλους τους τρόπους με τους οποίους σαμποτάρουμε τον εαυτό μας από το να πλησιάσουμε τους άλλους.

Γνωρίζοντας τον εαυτό μας, είναι πιο πιθανό να βρούμε και να κρατήσουμε την αγάπη.

Πηγή: www.singleparent.gr