Επιλογή ερωτικού συντρόφου: διεκδικτώντας την αγάπη που δεν πληγώνει!
Γράφει η Νίκη – Αικατερίνη Μπαρπαγιάννη, Κλινική Ψυχολόγος
Η ιστορία είναι παλιά και εν πολλοίς γνωστή… Η βιβλική Σαλώμη, θετή κόρη του Ηρώδη Αντύπα και ασίγαστος πόθος του, ζητά να της φέρει το κεφάλι του Γιοχαναάν σε αργυρό δίσκο, ως αντάλλαγμα της χάρης που του έκανε να χορέψει τον αισθησιακό χορό των 7 πέπλων. Αιτία για αυτή της την απαίτηση, κατά την πένα του Όσκαρ Ουάιλντ, αποτελεί ο μανιασμένος έρωτας που φώλιασε μέσα της για το πρόσωπο του προφήτη. Ένας απέλπιδος έρωτας που έμελλε να μείνει ανεκπλήρωτος, εν γνώσει της, εφόσον ο Γιοχαναάν είχε ακολουθήσει το δρόμο του Θεού, που τον κρατούσε μακριά από τις «αδυναμίες» της σάρκας…
Και γιατί η Σαλώμη να ερωτευτεί αυτόν τον άντρα και να επέλθει ο όλεθρος, μιας που στο τέλος χάσανε και οι δυο τη ζωή τους; Κάποιον που συμβολίζει εκ προοιμίου το «άπιαστο»; Πριν βιαστούμε να την κρίνουμε ας σκεφτούμε πώς η ζωή μιμείται την τέχνη και το αντίστροφο… Η επιλογή του «λάθος» ερωτικού συντρόφου, ή ακόμα και ο έρωτας προς το πρόσωπο «που δεν μπορώ να έχω» αποτελεί τετριμμένο φαινόμενο στις ζωές πολλών από εμάς. Οι αιτίες μπορεί να συνδέονται με τη σχέση που αναπτύξαμε με τους γονείς μας, την ποιότητα της δικής τους σχέσης, τα όποια βιώματα αποκτήσαμε στην πορεία προς την ενηλικίωση και στη διάρκειά της, τις αποσκευές που κουβαλάμε από προηγούμενες σχέσεις και επηρεάζουν τις επόμενες καθώς και τα κυρίαρχα κοινωνικά σχήματα περί έρωτος που μπολιάζουν τα δικά μας…
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι -κατά περίπτωση- η ύπαρξη μη ρεαλιστικών κριτηρίων στην αναζήτηση ερωτικού συντρόφου, οι επιλογές συμβιβασμού φοβούμενοι τη μοναξιά, η άκριτη εξιδανίκευση εμφανώς λανθασμένων επιλογών, η υπερτίμηση του ανέφικτου ως κάτι που εξιτάρει, η διατήρηση βαθιά δυσλειτουργικών σχέσεων κ.α. Με λίγα λόγια, ό, τι συμπεριλαμβάνεται σε αυτό που εκλαϊκευμένα αποκαλείται «λάθος» (ή μη διαθέσιμος) άνθρωπος.
Η ερωτική συμπεριφορά που διαμορφώνουμε είναι πτυχή του εαυτού μας και οι τυχόν δυσκολίες πηγάζουν από τη σχέση μας με αυτόν. Πρωταρχικό μέλημά είναι επομένως, η αποκατάσταση αυτής της σχέσης. Χρειάζεται να εργαστούμε σκληρά ώστε να μάθουμε ποιοί είμαστε, ποιες είναι οι αξίες μας, ποια τα σκοτεινά μας σημεία που χρειάζονται αλλαγή, πού θέλουμε να φτάσουμε και μέσω ποιων στρατηγικών.
Η κατάκτηση της αυτοεπίγνωσης και η αλλαγή των λανθασμένων σκέψεων και συμπεριφορών που υιοθετούμε είναι ένα ταξίδι ζωής, μα κάνοντάς το πλησιάζουμε την πολυπόθητη ισορροπία και πληρότητα που θα αγγίξει και τις στενές μας σχέσεις. Η αυτογνωσία και η επερχόμενη ενίσχυση της αυτοεκτίμησής μας μας καθιστά ικανούς να κάνουμε ρεαλιστικότερες επιλογές που ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες.
Το ταξίδι εναγκαλισμού του εαυτού μας δε θα το κάνουμε μόνοι. Μπορούμε να έχουμε συνοδοιπόρους ένα υποστηρικτικό περιβάλλον από ανθρώπους (φίλους, συγγενείς) στους οποίους δεν φοβόμαστε να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό, δε ζηλεύουν τα χαρίσματά μας, δε κατακρίνουν τα λάθη μας αλλά μας ενθαρρύνουν να τα αντιμετωπίσουμε και να εξελιχθούμε.
Όντας ικανοί να χτίσουμε τέτοιες σχέσεις έμπνευσης, είναι πιθανότερο να χτίσουμε και να αναγνωρίσουμε μια τέτοια στην ερωτική μας ζωή. Ο έρωτας, όπως καθετί ανθρώπινο, ενέχει και το στοιχείο της απογοήτευσης. Όμως αυτή μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για αλλαγή. Ο Ρίτσος είπε «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη». Ας εμπνευστούμε από τα λόγια του…